Zaven Biberyan kimdir? Zaven Biberyan kitapları ve sözleri

Ermeni asıllı Türk Gazeteci, Çevirmen Zaven Biberyan hayatı araştırılıyor. Peki Zaven Biberyan kimdir? Zaven Biberyan aslen nerelidir? Zaven Biberyan ne zaman, nerede doğdu? Zaven Biberyan hayatta mı? İşte Zaven Biberyan hayatı... Zaven Biberyan yaşıyor mu? Zaven Biberyan ne zaman, nerede öldü?

Ermeni asıllı Türk Gazeteci, Çevirmen Zaven Biberyan edebi kişiliği, hayat hikayesi ve eserleri merak ediliyor. Kitap severler arama motorlarında Zaven Biberyan hakkında bilgi edinmeye çalışıyor. Zaven Biberyan hayatını, kitaplarını, sözlerini ve alıntılarını sizler için hazırladık. İşte Zaven Biberyan hayatı, eserleri, sözleri ve alıntıları...

Doğum Tarihi: 1921

Doğum Yeri: İstanbul, Türkiye

Ölüm Tarihi: 4 Ekim 1984

Ölüm Yeri: İstanbul, Türkiye

Zaven Biberyan kimdir?

İlk eğitimini Kadıköy Aramyan-Uncuyan ve Dibar Gırtaran (Sultanyan) Ermeni ilkokullarında alan Biberyan, sırasıyla Saint Joseph Lisesi ve İstanbul Ticari İlimler Akademisi'nde eğitim gördü.

Ermenice yayın yapan birçok gazetede yazılar yazdı, yöneticiliğini yaptı. 1946'da Nor Lur adlı gazetedeki Al Gı Pave... (Artık Yeter) başlıklı yazısından dolayı hapis yattı. Bu yazısı Ermeniler aleyhinde tutuma ve Ermeni karşıtı yayınlara karşı yazılmıştı. Daha sonra bulunduğu işlerden de sosyalist düşüncelerinden ötürü baskılar görerek ayrılmak zorunda kalan Biberyan, 1949'da Beyrut'a yerleşti. Orada da gazeteciliğe devam etti ve Ermenice yayın yapan Zartonk ve Ararad 'ın yazı işlerinde görev aldı.

1953 yılında İstanbul'a dönerek, Osmanlı Bankası ve Meydan Larousse: Büyük Lugat ve Ansiklopedisi 'nin redaksiyon kurulunda görev aldı. Ayrıca 1968 yılında TİP'ten İstanbul Belediye Meclis üyeliğine seçildi.

Zaven Biberyan, 4 Ekim 1984'te vefat etti ve Şişli Ermeni Mezarlığı'nda toprağa verildi.

Yazar varlık vergisi mağdurlarındandır ve o dönemlerde çok acılar çekmiştir. Bu konuyla ilgili Mırçünneru Verçaluysı (Karıncaların Günbatımı) adlı romanı 1970 yılında Jamanak gazetesinde tefrika edilmiş ve ölümünden birkaç hafta önce Aras Yayıncılık tarafından yayınlanmıştır. Bu kitap, "Babam Aşkale'ye Gitmedi" adıyla, 1998'de Türkçe'ye çevrildi.

Bazı eserleri

- Lıgırdadzı (Arsız) - 1959

- Dzovı (Deniz) - 1961

- Angudi Siraharnerı (Meteliksiz Aşıklar) - 1962

- Mırçünneru Verçaluysı (Karıncaların Günbatımı) - 1984, 2007

Zaven Biberyan Kitapları - Eserleri

• Yalnızlar
• Karıncaların Günbatımı
• Meteliksiz Aşıklar
• Babam Aşkale'ye Gitmedi
• Car Vıvre, C’étaıt Se Battre Et Faıre L’amour

Zaven Biberyan Alıntıları - Sözleri

• Gezmek buna mı diyorlar? Sokaktan sokağa saatlerce dolanıp durmak. Tek başına oturup bir dondurma yemek. Başkalarını seyretmek. Eve dönmek. Yapayalnız. (Yalnızlar)
• "Ona göre mesele basitti. Her kadın gibi, o da evlenmeliydi, yaşı da zaten geçmek üzereydi. Eve bir erkek girecekti, Margos olmuş, Giragos olmuş ne fark eder? Gerçekten de ne fark edebileceğini anlayamıyordu. Bu yüzden, kendi kendine bile sormamıştı bunu. Annesi büyüklerin elini öpmeyi, iki büklüm durmayı bilen Kevork'u beğenmişti. 'Neticede bunlar taşralı, büyüğü sayarlar' diye övüyordu onu. Meline on yedi yaşındayken ve babası sağken, taşralıya kız vermek istemediğini unutmuştu." (Meteliksiz Aşıklar)
• "Hayat bilir misin neye benzer, Madam Yeranik? Rüyanda denizi görürsün, sana olmuş mudur hiç? Yüzmek istersin. Tam yüzeceğin anda kurur, kendini yerde yatmış bulursun. İstanbul'un karına da benzer. Şehri örter, sevinirsin. Kalkayım gezeyim, kartopu oynayayım dersin. Bir de bakarsın, erimeye başlamış, sokaklar çorbaya dönmüş. Çamura batarsın." (Yalnızlar)
• -Hayata yapışıp kalmak kötüdür, çirkindir. Bıkkın sevgililerine yapışan karılar gibi! İnsan değişmeli oğlum, eskimeli, yıpranmalı, bozulmalı, karmakarışık olmalı ki hayatın geçtiğini anlasın. Ölmeye razı olmalı. Yola çıkmaya hazırlanmalı. Bir yer gelir ki, içinde değişiklik hissetmediğin için korkarsın. (Karıncaların Günbatımı)
• Sen kimse için adım atmazsan, başkası senin için yerinden kıpırdar mı hiç? (Yalnızlar)
• Biz yaşamımızı çalışarak ve uyuyarak geçiriyoruz. Yaşamaya zaman kalmıyor. Güya yaşamak için çalışıyoruz. Nefes almayı yaşamak sanıyoruz. (Karıncaların Günbatımı)
• -Karıncaları hep mükemmel örnek diye gösteriyorlar. İnsanı karıncaya dönüştürmek istiyorlar. Başarıyorlar da. Tüm sevimsiz ve çirkin şeyleri insanların yapacağı, hayranlık duyacağı araçlara dönüştürmekte gerçekten çok ustayız. Ben karıncadan nefret ediyorum. Hayatım boyunca ne karınca olmak istedim ne de olabildim. Çalış, çabala, taşı, depola, kışın ye, sonra yeniden çalış çabala, taşı, depola. Koca bir hayat. Sonra da öl. Piramitler yap, şehirler yap, binalar, fabrikalar, makineler, sanayi, uygarlık. Bütün bunlara hizmet et. Koca bir hayat. Sonra da öl. Kim için? Ne için? Kim yararlanıyor? Kim keyfini sürüyor? Dört kişi. Yani hiç kimse. (Karıncaların Günbatımı)
• Vatanseverlik adına ölüme gönderilen askerin, işin içyüzünü öğrenince, vatandan nefret etmesi gibi... (Yalnızlar)
• "Etrafında bir dostun olduğunu bilip korkmamak ne güzel şey." (Meteliksiz Aşıklar)
• "Bir kişi çalışmadan yaşasın diye, bin kişi yaşamadan çalışır. Okul kitaplarımız çalışmanın övgüsünü yapar. Enayiler çoğalsın diye. Çalışmadan yaşayanlar oldukça, çalışmak enayiliktir. Forsalık. Forsalar kürekleri çeker, gemi yol alır. Forsalar gökyüzünü görmez ama kaptan denizin karşısında keyif çatar. Eğer gemi batarsa kaptan canını kurtarır, forsalar da farelerle birlikte boğulur. Vay, vay, vay, sen gel bak Tanrı'ya ki, bu kadar aptal bir yaratığı güya kendine benzer yaratmış." (Karıncaların Günbatımı)
• -Serseri diyorsunuz, çünkü kıskanıyorsunuz. Siz haklı olduğunuzu kendinize ispatlamak zorundasınız. Karanlık bir delikte günlerinizi hareketsiz geçirmeye, yaşamak diyorsunuz. Geçiminizi kazanacaksınız. Peki ne zaman yaşayacaksınız? Çalışmak için çalıştığının farkına varmazsın. Hayatın amacı çalışmak değil ki! Ne demiş Tanrı? Çalış çabala diye bir şeyler zırvalanmış. Bir kişi çalışmadan yaşasın diye, bin kişi yaşamadan çalışır. Okul kitaplarımız çalışmanın övgüsünü yapar. Enayiler çoğalsın diye. Çalışmadan yaşayanlar oldukça, çalışmak enayiliktir. Forsalık. Forsalar kürekleri çeker, gemi yol alır. Forsalar gökyüzünü görmez ama kaptan denizin karşısında keyif çatar. Eğer gemi batarsa kaptan canını kurtarır, forsalar da farelerle birlikte boğulur. Vay, vay, vay, sen gel bak Tanrı'ya ki, bu kadar aptal bir yaratığı güya kendine benzer yaratmış. İyi iş dediğin nedir? Temiz bir ev, yeni giysiler. Dostun sana kravatını nereden aldığını sorduğunda sevinir ve gururlanırsın. Günün iki üç saati zaten yemek, yıkanmak ve tıraş olmaya gider. Ötede bir şey kalmaz. Ev sahibin için, bakkal için, kasap için, devlete vergi vermek için, polise, jandarmaya aylık vermek için çalışırsın, kafana vursunlar diye. Çamaşırcıya, terziye, ayakkabıcıya çalışırsın. Kazandığını verirsin. Sana ne kalır? Pazardan pazara bir yarım gün kalır sana hayatından. Eğer o yarım gün de yaşıyorum demek için yetiyorsa, işin iş. Sen yaşadığını sanırsın. Eğer yaşamak, senin için yemek, giyinmek, bir delikte başkası için çalışmaksa, eğer nefes almaksa, hazmetmek için ilaç, uyumak için ilaç, sevişmek için ilaç almaksa, yaşıyorsun tabii. Benim için yaşam bu değil. Ben tenimde, kanımda hissetmeliyim dünya yüzünde yaşadığımı. Her dakika, uykumda bile. Evrenin ortasında olduğumu, onun bir parçası olduğumu hissetmeliyim. (Karıncaların Günbatımı)
• Kalbi sıkışıyordu . Hayatı beğenmiyordu . Dünyadaki hiç bir şeyi beğenmiyordu . (Babam Aşkale'ye Gitmedi)
• Yarını düşünmekten yaşamayı unutuyoruz: "Yarın... Yarından sana ne? Yarın böyle olur mu? Hava böyle güzel olur mu? Bir hafta sonra ne olur, belli mi? Yaşıyor olur muyuz? Gelecek ay İstanbul yerinde olur mu? Dünya yerinde olur mu? Yarın... Hayatta yarın yok ki. Ve bugünü elinden kaçırdığında, ne kalır geriye?" (Meteliksiz Aşıklar)
• -Altı gün çalış, yarım gün yaşa! Yaşamak nedir? Hangisidir? Yaşasan ne olacak, yaşamasan ne olacak... (Karıncaların Günbatımı)
• Hiç kimseye, hiçbir yere bağlı olmamak, hür olmak, harikulade bir şey olsa gerekti. Kimse sormasın: Nerede kaldın? Kimse emretmesin: Uzat saçlarını! Kimse azarlamasın: Niye geciktin! Kimse karışmasın: Niye onu giydin? (Yalnızlar)
• "Kalpleri hızlı hızlı, deli gibi çarpan, ama bir şey belli etmeyen kızlar... Köşebaşında, bir çocukla el ele tutuşmaya can atan kızlar... Kızlardan biri, bir çocukla el ele tutuşamadan, yıldızları kucaklayıp bu dünyadan göçmüş. Öbür kız, 'sinir bir çocuk' gelip elini tutsun diye yaşamaya devam etmiş, ne var ki çocuk, bu basit jestin o kız için ne kadar uzun ve heyecanlı bir bekleyişi taçlandırdığından bihabermiş. Ve o kız hayatının en büyük heyecanını, buna değmeyen sinir bir çocuk için harcamış. Sonra başka bir çocuk gelmiş, o heyecanı duyurmaya ve duymaya layık bir çocuk, ama bu sefer de kızda o heyecandan eser yokmuş." (Meteliksiz Aşıklar)
• -Aklından hiç geçti mi hayatın ne rezil bir şey olduğu? Seni doğuranı gömeceksin, bazen senin hayat verdiğin kişiyi bile gömeceksin. Tüm sevdiklerini birer birer kaybedeceksin. Yalnız kalacaksın, yaşlanacaksın. Bir gün elin ayağın da tutmayacak. Bütün bunlar olacak. Her şeyi kaybedeceksin ama unutma ki, hatıralarını kaybedemezsin. Onlar canına okuyacak. Tam sabah olmuşken bir de bakacaksın ki akşam olmuş. Gözünü açıp kapamışsın akşam olmuş ama sabahtan akşama kadar neler görmüşsün. Sana en tatlı şeyleri göstermişler, sonra birden elinden almışlar. Bari güzel şeylerin tadını almamış olsan, dert değil. Tadını alırsın, bir daha da vermezler. Ne tarafa dönsen kaybetmek var, kazanmak yok. Kelebek bir gün yaşar ve ışığın sevdasına ölür. (Karıncaların Günbatımı)
• Kimin yüzüne baksan, bizim köy, bizim tarla, bizim inekler, bizim eşekler... Kimse demez, bizim sefalet, bizim çektiğimiz... (Yalnızlar)
• "Silva memnundu. 'Babamı mars ettin' demişti. Bunu söylemesi, onu gururlandırmak yerine, tam tersi, üzüntüsünü artırmıştı. Silva, babasını mars etmenin onu sevindirdiğini mi sanıyordu? Oysa o kendisini mars edecek bir baba istiyordu. Gururla arkadaşlarına gösterebileceği, işte bu benim babam diyebileceği bir baba. Ne zaman bir sıkıntısı, endişesi, korkusu olsa güçlü kanatları altına sığınabileceği bir baba... Çözümsüz sorunlarını emanet edebileceği, her şeyi sorabileceği ve cevaplarına yüzde yüz güvenebileceği bir baba. Yeter ki kendisini sevdiğini bilsin. Böyle bir babaya sahip olanlar kim bilir nasıl mutluydular..." (Meteliksiz Aşıklar)
• "Buydu arzusu .Oh demek . Canı gönülden bir oooh . (Babam Aşkale'ye Gitmedi)