Yarım Kalan Bir Hayat: Neriman Ahmet Kamışlo-7

Türkiye’deydik artık. Erkek kardeşlerim başta olmak üzere, hayatımız adına gelecekten endişe duymayacağımız bir havayı solumanın rahatlığıyla yerleştiğimiz, daha doğrusu sığındığımız ilk yer, Kızıltepe’de bulunan akrabalarımızın evi oldu. Hayati bir kaygımız yoktu ama içimiz yine de buruktu ve bu buruklukla geçen ilk günümüz çok zordu. Yeni ortama dolu gözlerle giren erkek kardeşim, gözyaşlarını gizlemek isteğiyle bir köşeye çekilmişti. Bunu fark eden babam, evladını teskin etmek amacıyla yanına gitmiş ama onun da gözleri dolmuştu. İkisinin gözyaşları adeta birbirine karışmıştı. Kardeşimle babamı izlerken karman çorman olan garip duygularımızın içinden doğarak gözlerimizden akıp giden gözyaşlarımızın farkına bile varamadık. Hepimiz ağladık, ağladık, ağladık… Bizlere kucak açıp yardımcı olmaya çalışan akrabalarımızın evinde geçirdiğimiz iki günün ardından bir ev bularak kiraladık. Yine akrabalarımızın yardımıyla bu eve yerleştik ama aklımızı yeni yuvamıza yerleştirme konusunda sıkıntılıydık ve bu sıkıntımız hala da devam ediyor diyebilirim. Aklımızı geride bıraktıklarımızdan bir türlü kurtaramadık, kurtaramıyoruz ve anlaşılan o ki kurtaramayacağız. Lisenin son yılına kadar süren kimliksizliğimin yıkamadığı üniversite umutlarım, iç savaşla telef olup gitmiş, kendi ülkemde üniversiteli olamamıştım. Belki burada olabilirim düşüncesiyle yeni umutlar yarattım kendime. Ve bu umutlarla Türkçe öğrenmenin yollarını aradım. Halk eğitim merkezine müracaatla derslere alındım ve bu derslerin sayesinde kendimi kısmen ifade edebilecek bir düzeye ulaştım. Ben ve benim durumumda olan bütün arkadaşlara elinden gelen yardımı esirgemeyen hocamızın refakatiyle Artuklu Üniversitesine müracaatımı yaptım ama bu kez de sahip olamadığım pasaport engeliyle karşılaştım. Buraya kayıt yapmayı başaranlar oldu ama ülkemdeki kimliksizliğimin yarattığı engeller misali pasaportsuzluğumun engeline takıldım bu kez. Bundan dolayı kayıt yapamayacağımı anladığımda ıslanan gözlerimi saklayamadım.