Yarım Kalan Bir Hayat: Neriman Ahmet Kamışlo-5

Ama o da oldu…                     

       Evimizden, yurdumuzdan firar etmeyi bekler durumdaydık. Bu kararı babam vermişti. Aslında babamın verdiği bu karar, biri 16 diğeri 17 yaşında olan erkek kardeşlerimi koruma içgüdüsüyle alınmıştı. Kardeşlerim askerlik çağında değillerdi ama elleri silah tutabilirdi ve bu durum onları hiç istemediğimiz bir savaşın tarafı yapmaya mecbur edebilirdi. İşte babam, bundan dolayı Suriye’deki yaşamımızın bu şekilde devam edemeyeceğini düşünüp Türkiye’ye, yani hayata kaçmamızın kararını vermişti.

          İlk olarak babam geçti Türkiye’ye. Yaşayabilmemiz için gerekli konumu hazırladıktan sonra 2012 yılının ekim ayında geri döndü. Her şey tamamdı artık. Aslında babamın dışında hiç birimiz, evimizi terk etmek istemiyorduk ama onun babalık içgüdüsüyle almış olduğu karara karşı da koyamıyorduk. Babamın pasaportu vardı ama ben, annem ve dört kardeşim pasaport sahibi değildik. Haseki’deki pasaport dairesi kapanmıştı ve bundan dolayı pasaport alma imkânına da sahip değildik. Mecburen kaçak bir şekilde evimizi, yurdumuzu terk etmek için uygun bir zamanın bekleyişine geçmiştik artık.