Silinmesin Hiç Minik Yüreklerden Adım

Ben öğretmenim,

Benimle anlam bulur

Sarı siyah beyaz dünyanın bütün renkleri

Benimle yaşanır

Hayatın hem hüzünleri hem sevinçleri

 

Ben öğretmenim,

Emekle sürdüğüm, gözyaşlarıyla suladığım

Benim, ilimden irfandan bahçelerim var

Benim bahçelerimde açar

Ayşe, Meryem, Emine, Mervan, Ali

Yaşamın bütün çiçekleri

 

Hatırlar mısın Mehmedim, Zeynebim

En ön sırada oturan kara gözlü Fatma

Ya sen arka sıradaki yaramaz Musa

Tepenin yamacına kurulu köyünüzde

Elimde tahta bavulum

Teneke yamalı sınıf kapınızdan içeri girdiğim anda

Varlığım armağan olmuştu size.

Kara tahtalar önünde solup giden gençliğim

Tebeşirli ellerim

Damı akan lojmanlarda geçen uykusuz gecelerim

Neyim varsa hep sizin.

 

Muhtar emmi, Halime kadın

Köyün tek bakkalı Rıza

126 Baver, 480 Elif

Numarasını bir türlü ezberleyemeyen İsa

Eskisi gibi gülüyor musunuz hala?

Arada sırada beni hatırlayıp anıyor musunuz?

Soluk albümlerden izliyor musunuz beni?

Görüyor musunuz uğrunuzda yaktığım gemileri?

Yıllar geçti aradan

Ben hala o tepenin yamacında sizi seyrediyorum

Biliyor musunuz?

 

Ben öğretmenim,

En içli ayrılık hikâyelerini ben yaşayarak yazarım

Depremler olur güzel yurdumda

Enkazlar altında ben kalırım

Savaşlar yaşanır

Patlayan her kurşunla ben ölürüm

Ne gam

Ne gam bana ayrılık, deprem, ölüm

Acılar benim olsun da hep

Bir hatıram kalsın tek

Silinmesin hiç o minik yüreğinizden adım.