Onlara Bir Gün Değil Bir Ömür Vermeye Değer

Bizi dünyaya getiren ak sütüyle besleyen kadınlarımız.

Gece demeden gündüz demeden canını bile vermeye hazırdır fedakâr kadınlarımız…

Kimi gün renk renk kilim dokudular bir lokma ekmek için. Kimi gün sıcağa aldırmadan tarlada çalıştılar alınlarından terler akıtıp.

Kınalı elleriyle elediler unu, Ateşe uzattılar o kınalı ellerini her gün sıcak bir tandır ekmeği yedirmek için bizlere. Bazense dağlarda aradılar bir lokma ekmeği bizim için.

***

Sıcak soğuk, düzlük dağlık demediler. Kimi gün yemek yapacak odunumuzu omuzladılar. Kimi zaman sobamıza yakacak yetiştirmenin telaşındaydılar. Biz uyurken sıcak yataklarımızda onlar çöpten topladıkları kartonları ekmeğe çevirmenin çabasındaydılar

Çamaşır yıkayacak suyumuzu taşıdılar soğuk demeden kar demeden. “Yavrucuğum üşümesin sakın” dediler ama kendileri hep üşüdüler. Üşüyen ellerini nefesleriyle ısıttılar. Dertlerimizin dermanı oldular o sımsıcak yürekleriyle. Kimi de dertlerine derman olacak sıcak bir el beklediler.

Saçlarını değil yüreklerini süpürge yaptılar. Bizler oyunlar oynarken onlar para kazanıp okuttular bizi.

***

Kurtuluş savaşında mermi yaptılar. Mermileri, cepheye taşıdılar vatanımızı korumak için.

Gurbete gittiğimizde yokluğumuzu hissettirmediler. Ocağımızı tüttürdüler umutla. Duvar diplerinde beklediler yolumuzu kadınlarımız

***

Güllere ne gerek onlar zaten bir güldüler. Onlara bir gün değil, bir ömür vermeye değer.

Kadınlarımızın sadece bu günü değil, her günü kutlu olsun.