Kurumuş Dilek Ağacı

Kimliksiz geçen zamanların sancısındayken yine

İçimdeki hüznün gözlerimdeki boşluğa yerleştiği bir anda

Korkuluklarıma takıldın.

Kimseye söylemedim, kendime bile

Bekledim seni getiren rüzgârı

Götürecek mi getirdiği yere diye

Ve alışkanlık kemeriyle bağlanınca bilinmezliğe

Tütsüler yakıp çağırdım seni gecelerce

Ama geçmişimi de getirdin tekinsiz bakışlarında.

Geleceğim geçmişimin değirmeninde öğütülürken

Not düştün sahte öpüşlerinle.

Sonra gecenin tahtına oturup

Yıllanmış korkular içirdin ellerinle

Kurumuş bir dilek ağacıyım artık.

Sıkıca bağlanmış ve unutulmayla nasiplenmiş bir yere kök saldım.

Büyütülen umutlarla zehirlendim.

Üzerime düğümlenmiş renk cümbüşüydü

Beni öyle hayat dolu gösterip, gülücükler iliştiren.

Oysa kaç mevsim geçti, kaç rüzgar sarstı , kaç yağmur öptü …

Ve anladım;

 Zamanın kırbacında

Dilsiz olup, dinlemekle ödüllendirildiğimi…