Aşk Gibi Aydınlık.

      Ölüm gibi soğuk ve tenhayım.

     Tek başıma kalmışım ülkemde ve çepeçevrelenmişim duygudan yoksun fasonlarla, 

Bir yanım yas, öbür yanım şen şakrak ve biraz naz. Hemhal olmuşum sana aşkım.

     Bir öldük, bin diriliriz naralarına kanma. Taziye havalarında zafer çığlıkları atma. 

     Böyle Kardeş ölümlerine beni götürme, yüreğimin yarasını deşme benim.

     Nice vakittir, senin aydınlık yüzüne hasretim zaten.

     O güzel sevdana aşığım. Aşkım!

     Birbirimizi öldürmekle yeni hayatlar kuracağımız yalanına kandırıldık.

     Kendimizi bu toprakların tek sahibi kıldık. İnançlarımıza sentezler aktardık.

     Bu coğrafyada bin yıldır kardeşiz sloganlarına heba edildik.

     O beyaz masumluğuna aşığım. Aşkım!

     Sürgünlerime her kulaç attığımda; an be an hatırımdasın.

     Ve her fidanın ruhunda, rahmet duaları okur analarım.

     Sen benimde, anneminde aşkısın. Aşkım!

     ***

     Aşkım!

     Ölümün karanlığına gömüldüğüm zaman; topraklarıma gözün gibi bak.

     Dağ dağ, vadi vadi akan suların coşkulu sesleri ile ağıtlarımı yakacağım sana.

     Tarihin her devrinde yetim kalmışım. Bana sevdamın özgürlüğünü fazla görme

     Her zaman senle idim, senin yanındayım. Sen var iken ben Serhanındım,     

     Beni üzme aşkım ne olur.

      Nazlanmalar uğruna ne umutlar kaybettim biliyor muşsun?

      Her umut bir çınar idi, bir çınar kaybedilince diğerine sıralar verildi.

      Koklatma ıssız yerlerde açan çiçeklerimi; hatırlatma bana eğik duruşlarını.

     Ve onlara güzel günlerin mirasını bırakacağım. Barış ve selametin bayrağını taşıyacaklardı ellerinde.

     ***

     Ülkemin insanları aşk gibi aydınlıktır. Kinlendiği zaman, ölümün karanlığa bürünür.

     O geldiği zaman aşk çoktan yol alır.

     Mehmet Uzun’ un “Aşk gibi aydınlık, ölüm gibi karanlık” adlı romanından ilham alarak yazdığım bu yazımı; siz değerli okuyucularla paylaşmaktan bahtiyarım. Kusur olursa af oluna.

      Vesselam herkese…