Anne Babalara Özel

İnsanoğlu duygusal bir canlıdır , duyguları ile yaşar. Bazen basit bir olay, yazı, şiir,insan hayatında çok büyük pencereler açabiliyor ve insan açtığı bu küçük(büyük)  pencereden yavaş adımlarla hayatını belli bir yönde devam  ettirir.

            Dünyanın hengamesi içerisinde geçen kocaman bir hayat, aslında çok da kocaman değil göz açıp kapayana kadar geçen kısacık bir ömür.

Ve sonunda;

Kavgalar, üzüntüler, sevinçler, hüzünler, pişmanlıklar ve keşkeler.

Emin olun ki insanları en çok da keşkeler üzecektir.

            Bu uğraşlar içerisinde kimimiz namazlarımızı, dostlarımızı, ailemizi, sevmeyi, sevilmeyi en önemlisi her şeyden sakındığımız canımız, ciğerimiz ve her şeyi kendileri için yaptığımız çocuklarımızı unuturuz.

             Bizler hayatta  hiçbir şeyi normal rayında yaşamadığımız gibi sevmeyi ve sevilmeyi de pek beceremiyoruz. Hani bir cenaze görünce farz namazı kılar, iki de kaza ederiz ya , ölen bir çocuk haberi duyunca çocuğumuzu kucağımıza alır bırakmak istemeyiz.

            Bizler ölümü sadece fiziki   bedenin kaybolması olarak düşünürüz oysa istenmeyen şekilde yetişen tüm çocuklar aslında anne ve babalar için ölüdür.

            Belki her şeyi kaza edebilirsiniz ancak;

      “ sevginin kazası olmaz.”

Bizler çocuklarımızı ya hiç sevmez her şeyden mahrum ederiz ya da aşırı sevgiden  boğarız.  Oysa vaktinde ve dengeli bir şekilde sevmek çok önemlidir.Atalarımız ne güzel demiş “az verme hırsız edersin, çok dövme arsız edersin “ diye.

            Doktora giderken doktorların bütün hastalarına tavsiyesi “dengeli beslenme “dir. Dengeli beslenmeyi sadece yemek olarak algılamak doğru değildir. Sevgiyi,saygıyı,sevmeyi,sevilmeyi de hayatımızda doğru ve dengeli yaşamamız-yaşatmamız gerekmez mi?

            Yüce Rabbimiz dünyayı çok güzel bir denge ve döngü içerisinde inşa etmiştir.

Bazen sevdiğimizi zannederiz veya çocuklarımıza karşı vazifemizi layıkıyla yaptığımızı düşünürüz ancak öyle olmadığını zaman geçtikçe anlarız.

Anne fidana su verip büyütürken baba bu fidanı budayıp şekillendirmelidir.

Unutulmamalıdır ki köprü altı çocuklarının, tinercilerin, hem cinsleri ile evlenenlerin , dünyada her türlü kötülüğü yapanların da bir anne ve babası vardır ve unutulmamalıdır ki her anne ve baba yüreği çocuklarına karşı aynı şekilde atar ve sevgi besler.

            Demek ki mesele anne ve baba sahibi olmakta değil, güzel bir iletişim kurmak yerinde ve zamanında ,  bizim tamam dediğimiz değil çocuğu doyuracak bir sevgi vermekte.

            Bir çocuğu on üç ,  on dört yaşlarında dünyanın bütün güzellikleri ile tanıştırırsınız,dünyanın bir çok ülkesine dil eğitimine gönderir dört beş dil öğretirsiniz,en lüks arabaları alırsınız,villalarda tek başına yaşatırsınız, bu çocuk on sekiz yaşına gelince kız arkadaşını testere ile keser,

            Sizce bu işte bir terslik bir yanlışlık yok mudur?

            Çocuklarımıza karşı yaptığımız bize göre çok basit bir hareketin bile onlarda çok büyük etkiler yapabileceğini hesaplamalıyız, söyleyeceği her şeyi sabır ile dinlemek bile onların kişiliğinin oluşmasında bir katkıdır.

            Yorgun eve döndüğümüzde yanımıza sokulan evladımıza genellikle “oğlum çok yorgunum hiç seni dinleyecek halim yok” deriz, bu söz bize çok basit gibi gelebilir ancak bu sözü birkaç sefer üst üste duyan bir çocuk ilgiyi başka yerlerde aramak için adeta kaçınılmaz sona doğru yönlendirilmiştir.

            Birkaç ay önce bir şiir okumuştum hoşuma gitti, şiiri yavaş yavaş tekrar okuyunca çocuklarımla olan sevgi paylaşımımı gözden geçirdim ve çok şükür yeni bir iletişime geçtim.

            Bu dünyada insanı yaralayacak en büyük şey nedir diye düşündüm, herhalde yaşlanan bir anne babaya evlatlarının gerekli şekilde sevgiyle, şefkatle ve sabırla yaklaşmaması dedim.

            Yıllar sonra bir babanın evlatlarına yazdığı pişmanlık şiirini sizinle paylaşmak istedim belki siz de beğenirsiniz.

   YETİŞKİN OĞLUMA,KIZIMA

Sürekli meşguldüm o kadar sene                      Hayat ne kadar da kısa , yıllar ne çabuk

Seninle doyasıya oynayamadım                       Ne zaman büyüdü bu küçük çocuk

Sen beni çağırdın gel oyna diye                       Ona dokunmak için uzandığımda

Ben bir türlü zaman ayıramadım                      Ellerim boş kalır yüreğim buruk

Giydirdim, doyurdum, seni kolladım               Artık ne resimler ne de oyunlar

Sadece bunları yeterli sandım                          Ne “iyi geceler” ne sarılmalar

Bana oyuncağını getirdiğinde                          Hepsi çok geride ulaşmak çok zor

Ben seni çoğu kez başımdan savdım               Yaşanmadı sanki o güzel yıllar

Yatağa yatırır seni okşardım                           Artık hiç işim yok yapayalnızım

Sen uyur uyumaz hemen çıkardım                 Günlerim çok uzun üstelik bomboş

Şimdi o günleri çok özlüyorum                      Keşke isteklerini bir bir yapsaydım

Keşke bir dakika fazla kalsaydım                   Küçük arzuların şimdi çok şirin çok hoş.

“Keşke dememek için” sevip sarılın,okşayın o melekleri,göğsünüze dayayın,sıcaklığını,sıcaklığınızı hissetsin, ileride keşke demeyin….