Zerrin Koç kimdir? Zerrin Koç kitapları ve sözleri
Şair-Yazar Zerrin Koç hayatı araştırılıyor. Peki Zerrin Koç kimdir? Zerrin Koç aslen nerelidir? Zerrin Koç ne zaman, nerede doğdu? Zerrin Koç hayatta mı? İşte Zerrin Koç hayatı...
Doğum Tarihi: 1956
Doğum Yeri: Samsun
Zerrin Koç kimdir?
Samsun'da doğdu. Bir erkek kardeşle, üç erkek kuzenle birlikte, kız çocuğunun ayrıcalıklı tutulduğu bir aile ortamında büyüdü. İlk, orta, lise eğitimini aynı kentte tamamladı. Kadın-erkek ilişkilerini birey toplum ekseninde gözlemlediği yıllarda '80 fırtınasının ardından şiirle başkaldırmayı denedi. İlk şiirleri 1985 yılında Sanat Olayı dergisinde yayınlandı. 1986'da iki roman denemesinin ardından öyküler yazmaya başladı. 1987'de ilk öyküsü 'Maide', Varlık dergisinde yayınlandı. Aynı yıl art arda iki deneme yazısının yine aynı dergide yayınlanmasından sonra 10 yıl boyunca sürecek olan çeşitli kültür, sanat, edebiyat dergilerinde öyküleri ve daha çok öykünün sorunlarını inceleyen denemeleri çıktı. 1991'de ilk öykü kitabı ‘Bir Ara Uğra, Sevgin Kalmış Bende’, 1994'te ikinci öykü kitabı, ‘Ben Sizi Çok Aradım’ yayınlandı. Üçüncü öykü kitabı ‘Aşkın Selâmı Var’, 1999'da çıktı. İlk romanı ‘Islak Kentin İnsanları’ 2000 yılında yayınlandı. 2012 yılı Eylül ayında ikinci romanı ‘Pus’ ile okurlarıyla tekrar buluştu. Üç çocuk annesi olan yazar, İstanbul’da yaşamaktadır.
Zerrin Koç Kitapları - Eserleri
- Islak Kentin İnsanları
- Aşkın Selamı Var
- Bir Ara Uğra Sevgin Kalmış Bende
- Tanrı'nın Günlüğü
- Pus
Zerrin Koç Alıntıları - Sözleri
- Kötülük de iyilik de tohuma benzer. Ana karnındayken ikisinden de içimize serpilir. Hangisi daha çok serpilmişse, zaman içinde az olanı öğütür, yutar, ya iyi olursun ya kötü. İyi; kötü olmaz, kötü de iyi olmaz. Eğer ki arada kalmışsan, o vakit halin yamandır, feleğin kuklası olursun. (Islak Kentin İnsanları)
- Gün ışıyor. Pembelik dağılmış. Karanlık parçalana parçalana unufak oluyor. Bulutlar, alacamenekşeler gibi öbeklenmiş. Gece, gündüzü bölünerek, renkten renge girerek doğuruyor. Ona günün doğuşunu gösterecektim. O bana, aşkı gösteriyor: Korkma, diyor, aşk bu... Bu aşk. (Aşkın Selamı Var)
- ...Yalnızca sevgiyi saklamayı bildik. Utandık bu insanca yanımızdan. Babam, büyüklerinin yanında kucağına almazmış beni. Annem de öyle. Daha sonra benden gizlemişler. Uyuduğumda öper, severlermiş.Korkmuşlar şımarırım saygı duymam diye. (Bir Ara Uğra Sevgin Kalmış Bende)
- Gün ışıyor.Pembelik dağılmış.Karanlık parçalana parçalana unufak oluyor.Bulutlar, alacamenekşeler gibi öbeklenmiş.Aydınlık,karanlığı bir safra gibi gökyüzünden atıyor.Gece,gündüzü bölünerek,renkten renge girerek doğuruyor.Ona günün doğuşunu gösterecektim.O bana,aşkı gösteriyor:"Korkma,diyor,"aşk bu...Bu aşk" (Aşkın Selamı Var)
- "Yaşamın gizi, göz önüne almakta değil, göze almakta yatar. Çünkü aşk, göze almaktadır. Dostluk da öyle..." (Aşkın Selamı Var)
- "Onu seviyorum ama..." "Böyle mi? Hayhuy içinde. Kırıp dökerek." "Haklıydım ama..." "Haklı cinayetler vardır. Ancak katil olmak gerçeğini değiştirmez..." (Aşkın Selamı Var)
- "Giz diye bir şey kalmamıştı. Kendi gizlerimizi taşıyamayacak kadar sabırsız ve dayanıksız olmuştuk sanki. Kendi kendimize dar gelmeye mi başlamıştık? Konuşmak, sürekli konuşmak... Ne pahasına olursa olsun kendimizi karşımızdakine anlatmak; bizi dinlemediğini bile bile anlatmak. Bir hız, bir panik. Neyin telaşındaydık?" (Aşkın Selamı Var)
- "İnsanlar mı yaşamı sürüklüyordu, yaşam mı insanları? Belirsizdi. " (Islak Kentin İnsanları)
