Oktay Akbal kimdir? Oktay Akbal kitapları ve sözleri

Türk Gazeteci, Yazar Oktay Akbal hayatı araştırılıyor. Peki Oktay Akbal kimdir? Oktay Akbal aslen nerelidir? Oktay Akbal ne zaman, nerede doğdu? Oktay Akbal hayatta mı? İşte Oktay Akbal hayatı... Oktay Akbal yaşıyor mu? Oktay Akbal ne zaman, nerede öldü?

Türk Gazeteci, Yazar Oktay Akbal edebi kişiliği, hayat hikayesi ve eserleri merak ediliyor. Kitap severler arama motorlarında Oktay Akbal hakkında bilgi edinmeye çalışıyor. Oktay Akbal hayatını, kitaplarını, sözlerini ve alıntılarını sizler için hazırladık. İşte Oktay Akbal hayatı, eserleri, sözleri ve alıntıları...

Doğum Tarihi: 20 Nisan 1923

Doğum Yeri: İstanbul, Türkiye

Ölüm Tarihi: 28 Ağustos 2015

Ölüm Yeri: Muğla, Türkiye

Oktay Akbal kimdir?

Oktay Akbal (d. 20 Nisan 1923, İstanbul) Türk gazeteci, yazar. Cumhuriyet gazetesinde Evet/Hayır adlı köşenin yazarıdır.

20 Nisan 1923 tarihinde İstanbul'da doğdu. Avukat Salih Şehabettin Bey'in oğlu, ilk gerçekçi Türk romancılardan Ebubekir Hâzım Tepeyran'ın ana tarafından torunudur.

Kumkapı'daki Saint Benoit Fransız Lisesi'nde başladığı ortaöğrenimini, 1942 yılında İstiklal Lisesi'nde bitirdi. Bir süre İstanbul Üniversitesi Hukuk (1944) ve Edebiyat (1946) fakültelerine devam etti, ancak yüksek öğrenimini yarıda bırakarak kendini yazarlığa verdi. 1943 ve 1944 yıllarında Servet-i Fünun Uyanış dergisinde sekreterlik, 1947 ve 1951 yılları arasında Millî Eğitim Bakanlığı Tercüme Bürosu'nda memurluk yaptı. Fakat yaşamını asıl anlamda gazetecilik yaparak kazanmıştır.

1939 ve 1940 yıllarında Yeni Sabah ve İkdam gazetelerinde çevirileri ve öyküleri yayımlanmıştır. 1944 ve 1946 yılları arasında Vakit gazetesinde eleştiriler ve tanıtma yazıları yazmıştır. Büyük Doğu dergisinde her hafta Dünya Fikir Sanat Hareketleri sütununu yazmış, 1951 ve 1956 yılları arasında Vatan gazetesinde, düzeltmen, sekreter ve yazı işleri müdürü olarak çalışmıştır. 1956'da köşe yazarlığına başlamıştır. 1985 yılından itibaren Hürriyet gazetesi için köşe yazarlığı yapan Akbal, daha sonra Milliyet gazetesinde çalışmıştır. Halen Cumhuriyet gazetesinde köşe yazarlığına devam etmektedir.

Öykü yazmaya ilkokul yıllarında başladı. Çeşitli çocuk dergilerinde öyküleri yayımlandı. 1939'da, henüz lise öğrencisiyken yazdığı bir öykünün İkdam gazetesinde yayımlanmasıyla edebiyat dünyasına girdi. İkdam ve Yeni Sabah gazetelerinde hemen her gün bir öyküsü; Bin Bir Roman, Çocuk Haftası, Yıldız gibi gazete ve dergilerde yazıları, öyküleri ve çevirileri yayımlandı. Akbal'ın asıl anlamda öyküye yönelmesi Sait Faik'in Semaver adlı kitabını okumasından sonra başlamıştır.

Servet-i Fünun Uyanış dergisinde çalıştığı sıralarda başlayan eski yeni tartışmalarının ve yeni edebiyatın içinde yer alan Akbal'ın sanatında böylece asıl edebiyatçı dönemi açılmıştır. Kendi yaşam deneyimlerinden, çocukluk anılarından yola çıkan, küçük kent insanını da gözardı etmeyen duygulu öyküler yazmaya başlamıştır. Bunlar toplumsal olaylarla ilgili gözlemlere değil, anılara ya da düşlere dayalı, içe dönük hikâyelerdir. Akbal hikâyeleri, Behçet Necatigil'in deyişiyle "Konulu hikâyeler değil de, belli konular çevresinde oluşan anılar toplamıdır". Yazın çevrelerinde geniş ve olumlu yankı yapan Önce Ekmekler Bozuldu adlı ilk kitabını 1946'da çıkarmıştır. Onu, 1949'da Aşksız İnsanlar izlemiştir.

Garipler Sokağı ve Bizans Definesi adlı kitapları Rusçaya; Dondurmalı Sinema Sırpçaya çevrildi. Suçumuz İnsan Olmak adlı kitabı Erdoğan Tokatlı yönetiminde 1986 yılında filme çekildi.

Oktay Akbal Kitapları - Eserleri

• Suçumuz İnsan Olmak
• Hiroşima'lar Olmasın
• Önce Ekmekler Bozuldu
• İnsan Bir Ormandır
• Garipler Sokağı
• Düş Ekmeği
• Yalnızlık Bana Yasak
• Aşksız İnsanlar
• Ey Gece Kapını Üstüme Kapat
• Batık Bir Gemi
• İstinye Suları
• Karşı Kıyılar
• Bir de Simit Ağacı Olaydı
• Yazmak Yaşamak
• Şairlere Ölüm Yok
• Atatürk Yaşadı mı?
• İlkyaz Devrimi
• Anılarda Görmek
• Hey! Vapurlar, Trenler
• Anı Değil Yaşam
• Kırmızı Yoyo
• Dondurmalı Sinema
• Geçmişin Kuşları
• Tarzan Öldü
• Yeryüzü Korkusu
• Berber Aynası
• Atatürkçülük Savaşı
• Yaşasın Edebiyat
• Atatürk Bir Gün Gelecek
• Lunapark
• Sözcüklerle Yolculuk
• Selimiye Bir Yokuştur
• Bulutun Rengi
• Yaşam Bir Uzlaşmadır
• Kanatlı Sözler Uçar mı?
• Bizans Definesi
• Hücrede Karmen
• Ölümsüz oyun
• Susmak Mı Konuşmak Mı?
• Gençler Bize Bakıyor
• Cüce Çeşme Sokağı Nerede?
• Önce Şiir Vardı
• Zaman Sensin
• Yeşil Ev
• Konumuz Edebiyat
• Bayraklı Kapı
• Kırmızı Tenteli Tramvay
• Yaşayıp Görmek
• Yazar Bir Tanıktır
• Şair Dostlarım
• İkisi
• Yüzyıldır Umutsuzluk
• İki Çocuk
• Güzel Düşlerin Sonu
• Hücrede Karmen
• Şairlerim ve Ben
• Akşam Kuşları
• İki Roman: Suçumuz İnsan Olmak - İnsan Bir Ormandır
• Şarkılarına Kadar Mahzun
• Temmuz Serçesi
• 80’lerde Bir Yazar
• Yaşamı Yeniden Kurmak
• Anılarda Görmek
• Dünyaya Açılmak
• Yarınlar Hesap Sorar

Oktay Akbal Alıntıları - Sözleri

• Elindeki oyuncaklarla yetinmeyen çocuk gibiydi. Her oyuncak onu bir yanda beklesin, o istediği zaman onları bıraktığı köşede bulsun istiyordu. Ama bu oyuncaklar insandılar. Kırıldıkları zaman ne yapıştırılabilir, ne de tamir edebilirlerdi. O da bol bol oynadı. Tüketti hepsini. (Bulutun Rengi)
• SON YERİNE Zulmün her türlüsü Kötü kardeşler Hiçbiri İnsana göre değil Ağaç dikmek sabahları uyanmak iyi İyi hayvanlara bakmak çiçekleri sulamak Rahatsalar uyuyan insanların soluğunu dinlemek iyi İyi hürlüğü düşünmek Yaşamak onun için Bütün gün çalışmak onun için iyi Bütün çocukların uyuyuşu uyanışı iyi Zulmün her türlüsü kötü. (Yaşayıp Görmek)
• Onu iki adim ötesinde değil, yillarin gerisinde kalmis bir bakisla seyretmek isterdi. (Bulutun Rengi)
• ''...Barış insanları artık uçup gitmiş, içimizden yerine konulamaz bir şey kopmuştu...'' (Aşksız İnsanlar)
• Geçmişte yaşamaktan, gerçekte yaşamaz olur kişi. (İnsan Bir Ormandır)
• Bazı insanlar nasıl eskiyorlar Kapkara kesiliyorlar konuşurken Zift kuyusuna düşmüş gibi beyinleri Dediklerini anlamaya çalışırken Yüzlerine bakamıyorsunuz Gömüt kokuyor hep söyledikleri. (Atatürk Bir Gün Gelecek)
• "İnsanın büyüklüğü insana karşı, kendine, kendi benzerine, insanoğlu denen yaratığa karşı duyduğu sevgidedir. Önce ilgilenmektir sevgi, kendi dışında başka bir insanın da önemini, değerini kabullenmektir." (Ölümsüz oyun)
• "Zaman sensin sevgilim." (Hücrede Karmen)
• Genç insanların bakışları dünyayı daha büyük, daha geniş,daha güzel görür.Yaşlandıkça ölçüler küçülüyor,bakışlar çirkinliği daha çok görüyor,neredeyse çirkinliği,kötülüğü arıyor. (Kırmızı Yoyo)
• Kaç gece o uzaktaki insanı yanı başımda sanmış, ona ellerimi uzatmıştım. (İkisi)
• Onların mutluluğu, mutluluğu, mutlu olmayı düşünmemelerinden doğan bir şeydi. Yaşamı, insanları olduğu gibi kabul etmelerindendi. Böyle bir endişeyi hiç duymamalarındandı. Ben hiçbir zaman mutluluğa karışamayacağımı anlıyordum. (Berber Aynası)
• İşte gazeteler... Koalisyon hazırlığı. Yok çatıyı çatıyorlarmış! Temeli ne zaman attılar ki çatıyı çatsınlar? Çatı dedikleri bakanlıkların paylaşılması! Doğrusu bu sıcakta böyle konular hiç çekilmiyor. Bir süre ara vermelilerdi hükümet kurma işlerine, pazarlıklarına, hesaplarına... Eylüle kadar Meclis'i tatil etmeli, Demirel gidip denize girsin, serinlesin, şöyle azıcık düşünsün tek başına, birşeyler okusun, içi açılsın, dünyası değişsin. Yalnız o mu? Kişi, hep aynı hava, aynı konular içinde yoğruldu mu, insanlıktan çıkar... Gazete bile okumak istemiyorum. Hele bu parti, hükümet, bakan, başbakan sözlerini duymak!.. Bana öyle geliyor ki bir kısır döngüde gidip geliyoruz. Bir batakta bir adım atıp sonra bacağımızı o çamur yığınından kurtarmak için çabalıyoruz. Hep aynı batak, hep aynı çamur! Seçim dediler, oy verdik, seçtik, yine olmadı. Birbirleriyle geçinemedikleri için seçime gidelim diyenler şimdi sarmaşıp öpüşüyorlar! Çatıyı kuracaklar mı bugünlerde? Belki de yarın kuracaklar. Ama temelsiz yapılar çürük olur uydurma çatılarsa ilk esintide yıkılır. Kapattım daktiloyu, gazeteleri bir yana bıraktım. En iyisi bir roman okumak. Pencereden Marmara'ya bakarak. Bir de sabah çayı... Unutmak, unutabilmek her şeyi. Bir kıyıda, bir orman serinliğinde, bir ağaç altında olmak... Yaşamı duymayı öğrenmemiz gerek. Boş boşuna yaşıyoruz böyle konular arasında! Bir serçe bile bizden daha anlamlı yaşıyor, duyuyor kendini, varlığını. Biz pencereden, bir kıyıdan doyasıya bakamıyoruz doğaya. Güzellikler hep bizim dışımızda! Gereğinden çok bırakmışız kendimizi bu dünyanın gelip geçici işlerine. Türkeş şu kadar bakanlık istedi, Erbakan bu kadar gibi sözler boş yere yoruyor kafamızı!... Bu sabah bir serçe duyurdu bana doğanın, yaşamın anlamını. Odamdaki kısacık konukluğu aldı beni yeni duyarlıklara götürdü. Yazabilseydi, belki de böyle bir bildiri bırakırdı bana. Doğayı duy, yaşamı duy, kendini içinde bulunduğun anın güzelliklerine bırak derdi. Galiba dedi de... O gözgöze geldiğimiz an duydum bunu. Bu yüzden bıraktım gazeteleri, kitapları, daktiloyu, politikayı, Demireli bilmem kimi bilmem neyi... Çok uzun değil bu yaşam, bu yeryüzünden geçişimiz... Belirli bir sürece sıkışmışız hepimiz. Şu kadar yıl bu kadar yıl! Sonra herşey bomboş olacak, hiç yaşamamış gibi olacağız. Bizden öncekiler gibi, bizden sonrakiler gibi... Yaşamalı, duymalı doğayı, tatmalı güzellikleri, yaşamak, duymak, tatmak için yaratmalı yeni güzellikleri yeni anlamları... (Karşı Kıyılar)
• Ama istese de istemese de yorgun düşmüştü hayatın zorluklarıyla. (Suçumuz İnsan Olmak)
• Dudaklarının ucunda yalanları Damarlarında kan, etlerinde şehvet Kin, garez, hırs, hiddet Allahım, sen yaratmadın insanları. (Hücrede Karmen)
• Hitler'ler, Mussolini'ler birer anı oldu artık. Yaşadıkları günlerde herkesin korktuğu, ürktüğü kişiler yıllar sonra nasıl da gülünç, zavallı, acınacak kişiler oldular! Bir Atatürk'ü düşünün, bir de bunları... Aradaki ayrım öyle büyük ki! Bunlar zaman içinde toz olup uçacaklar, Atatürk ise zamanların derinliğince yaşayacak. (Yazmak Yaşamak)
• Her resimle birlikte içimden hem gülmek, hem de ağlamak geliyor, yüreğimde bir ağırlık duyuyorum. Bir resmin karşısında ağlamak gülünçtür diyorum, gülüyorum, ama bu gülüş ağlamaktan beter. (İkisi)
• (...)şiir yazan insanlar, bu dünyanın en iyi insanları mıdır? Şair, en dürüst, en sağlam, en güvenilir kişi midir? Soyut olarak öyle de, somut olarak pek de öyle değil… Nice şair tanıdım katı yürekli, acımasız, hoşgörüsüz… Üstelik de içlerinde kıyıcı olanları da vardı. Ermiş kişiliğine yakın bir tek şaire hanım su yorum. Ziya Osman Saba… Biraz da Behçet Necatigil. Tahir Alangu pek bu kanıda değildi. “O öyle görünür, ama…” der susardı. Ne var ki, Necatigil’in şiirleriyle kişiliği güzel bir uyumu yansıtır. Böyle bir şaire bir sokak adını vermeyen katı yüreklileri gözümün önüne getirmeye çalıştım birden. Olmadı. Yaşamlarında bir tek dize ezberlememiş, bir tek şiir okumamış insanlardan başka ne beklenir ki! ( Kendi Kendime - 1986 ) (Ey Gece Kapını Üstüme Kapat)
• "...kaynaşan Bir türlü durulmayan bir yeryüzü." (Zaman Sensin)
• Beni düşünüyor dedi kadın. Acaba seviyor muydu hâlâ? Muhakkak. Onu unutmazdı. Olamazdı bu. Seviyordu hep on, on iki yıl öncesi gibi. (Bulutun Rengi)
• Her işimize bir özel çıkar düşüncesi karışıyor. Kolaylıkla sınıf geçmek, yorulmadan okul bitirmek, bol aylıklı bir işe geçip oturmak... (Atatürkçülük Savaşı)